Na początku lat 90. Massimo Costa (redaktor naczelny włoskiego magazynu DIY audio Costruire Hi-Fi) i Giuseppe Pucacco (doktorat z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Rzymskiego) zmierzyli się z ogólnymi problemami systemów głośnikowych linii transmisyjnych, formułując po raz pierwszy rygorystyczny model matematyczny opisujący tę konkretną konfigurację akustyczną. Pierwszym wynikiem tych badań było opracowanie zastrzeżonego oprogramowania do modelowania z dużą dokładnością zachowania dowolnego klasycznego systemu linii transmisyjnych. Praca ta była bardzo ważna, ponieważ pozwoliła podkreślić ograniczenia w innych projektach opracowanych do tego czasu i niespójność kilku mitów istniejących w branży w odniesieniu do samej koncepcji linii transmisyjnych. Ostatecznie doszli do wniosku, że chociaż system linii transmisyjnych jest przedmiotem badań od ponad pół wieku, nadal zasługuje na dalszy wysiłek w zakresie badań i zrozumienia. Dlatego też pracowali nad identyfikacją najbardziej odpowiedniego pochłaniającego wypełnienia akustycznego i jego najlepszego rozmieszczenia wewnątrz kanału, mając na celu nieodwołalne obniżenie wydajności systemu. Długie i dokładne badanie materiałów włóknistych dostępnych w dzisiejszym przemyśle pozwoliło ostatecznie zidentyfikować odpowiedzi, których szukali. Oczywiście, te podstawowe zasady zostały uzupełnione o inne całkowicie oryginalne rozwiązania akustyczne, takie jak rezonatory Helmholtza używane do wyrównywania emisji kanałowej. Wyniki tej ilości badań dały początek w 1995 r. pierwszemu projektowi Albedo, dwudrożnemu systemowi głośnikowemu wyposażonemu w mały 4-calowy przetwornik, który został wprowadzony na rynek włoski przez inną firmę. Odniósł on duży sukces komercyjny, otrzymując doskonałe recenzje w specjalistycznych magazynach hi-fi. Ale to już przeszłość.
