Ortofon Mono CG 65 DI MKII wkładka gramofonowa

Wkładki True Mono marki Ortofon

Historia nagrań muzycznych na płytach gramofonowych sięga już ponad wieku. A dużo ponad pół wieku temu, na początku lat czterdziestych XX wieku, nowoczesny winyl zaczął nabierać kształtów i przypominać to, do czego przyzwyczajeni jesteśmy dzisiaj.

Era odtwarzania dźwięku wysokiej jakości

Historia nagrań muzycznych zapisanych na płytach gramofonowych trwa już od ponad wieku. Dużo ponad pół wieku temu, począwszy od lat czterdziestych XX wieku, nowoczesny winyl zaczął nabierać kształtów i przypominać to, co znamy dzisiaj. Maszyna taśmowa dotarła do studia, cięcie zostało wykonane w lakierze z azotanu celulozy za pomocą noża szafirowego, a rowek w kształcie litery V przy zastosowaniu bocznego cięcia dla sygnału mono stał się standardem.

Firma Ortofon miała również swój udział w tym procesie, konstruując i produkując w 1946 roku nową, ulepszoną głowicę. Głowica ta umożliwiła osiągnięcie górnej granicy częstotliwości 14 kHz, która znacznie przewyższyła poprzednią granicę 8 kHz. To zapoczątkowało drogę ku epoce odtwarzania dźwięku hi-fi.

Płyty z początku lat czterdziestych ubiegłego wieku wyprodukowane były z szelaku i miały grube rowki, a odtwarzanie odbywało się przy użyciu „wkładek”zarówno mechanicznych, jak i elektronicznych przy zastosowaniu niezwykle dużej siły nacisku. Wiele wkładów wykorzystywało wówczas diamentową igłę, a za najnowocześniejszą w tej epoce uznano sferyczną igłę o promieniu 65 µm.

W 1948 roku zostaje wprowadzona płyta winylowa z mikrorowkami

Proces wypuszczania tego nowego typu płyt był bardzo czasochłonny: wymagał nowego, lepszego materiału (który stał się znany jako to, co teraz nazywamy winylem), nowych głowic tnących, nowych nagrań, których czas odtwarzania zapełnić miał całą stronę płyty i nowych gramofonów, które mogłyby zapewnić obsługę prędkości 33 obr./min.

Co ważniejsze, konieczne się stało zaprojektowanie nowych, lekkich ramion i wkładek, aby znacząco zmniejszyć ponad 100 gramową siłę nacisku, powszechną w przypadku szelaków o prędkości 78 obr./min. Ortofon zaangażowany był w rozwój tej nowej technologii zarówno w zakresie głowic tnących, jak i wkładek wysokiej jakości.

W 1948 roku Ortofon wprowadza na rynek pierwszą serię wkładek z ruchomą cewką.

Modele A, AD i C.

Trzy modele: A, AD i C zostały zbudowane wokół tego samego generatora, który jest używany po dzień dzisiejszy w naszych wkładkach SPU CG.

Typ A był wytrzymałym standardowym wkładem o niskiej odkształcalności i dużej sile nacisku: do 15 gramów w wypadku grubego rowka płyty 78 obr. / min i 7 gramów w wypadku rowka płyty 33 obr./min.

AD został stworzony wyłącznie dla ramienia Ortofon A 212 i miał obracany kołnierz, aby ułatwić zmianę między 78 a 33 obr / min. Była to również wytrzymała konstrukcja obsługująca do 10 gramów w wypadku płyt 33 obr./min.

Ostatnia wkładka z tej serii, typu C, została zaprojektowana do użytku profesjonalnego i mogła obsługiwać sile nacisku 3 g. W wypadku płyt 33 obr./min. Dla wszystkich typów dostępny był wybór igieł od kulistej 95 µm dla starych 78 obr. 7 min, do kulistej 25µm dla nowych z mikrorowkami. Wkładka typu C z igłą 25 µm wyposażona jest w tę samą jednostkę, co wciąż produkowany SPU CG 25.

Mono Microgroove

Geometria mikrorowki mono jest dość prosta do zrozumienia, ponieważ zawiera ona po prostu jeden sygnał. Ten sygnał jest wycinany tylko po boku rowka, co oznacza, że rowek w kształcie litery V będzie miał stałą szerokość i głębokość. Kąt rowka w kształcie litery V będzie się nieco różnić w zależności od płyty, ale zawsze będzie zbliżony do 90 stopni. Górna szerokość rowka, zgodnie z różnymi standardami, będzie na tyle mała, aby zapewnić igle odpowiednie osadzenie w rowku. Z biegiem lat ta minimalna szerokość zmieniała się ze względu na zmieniające się standardy, ale do połowy lat 60. zawsze była bliska 50 µm. Najnowsze normy z lat 80-tych zostały zweryfikowane, aby minimalna szerokość mogła zostać ograniczona do około 30 µm. Stworzono tym samym ujednolicony standard w zakresie minimalnej szerokości rowka płyty.

Jeśli chodzi o szerokość dołu rowka, stare mikrorowki z około 1950 roku mogły osiągać do 15 µm, a nawet więcej, jeśli matryca do płyt była używana zbyt długo. Takie nagrania mogły być odtwarzane jedynie przy użyciu wkładki o kulistym kształcie igły o rozmiarze 25 µm, w przeciwnym razie mogło się zdarzyć, że igła dotrze do dna rowka, co spowoduje znaczny spadek wierności odtwarzania. Mniej więcej od połowy lat pięćdziesiątych szerokość dna została zmniejszona do około 8 µm, co zgodne jest ze standardem IEC98 z 1958 r., Gdzie 7,5 µm to wartość maksymalna. Później, u progu epoki stereofonicznej, została ona dodatkowo zmniejszona do 4 µm. Szerokość dolna rowka jest jednym z ważniejszych czynników decydujących o tym, jakie igly będą w stanie odtwarzać płytę w zadowalający sposób, zgodnie z przedstawionymi poniżej ilustracjami.

Różnice pomiędzy zapisem stereo a mono.

Zapis stereofoniczny zawiera informacje lewego i prawego kanału po obu przeciwległych ściankach rowka, które są ustawione pod kątem +/- 45 stopni, zgodnie z przedstawionymi poniżej ilustracjami. Wycinanie rowka w ten sposób skutkuje uzyskaniem skomplikowanego kształtu z informacjami zapisanymi lateralnie i wertykalnie, które mogą zostać odczytane przez wkładkę stereo.
Płyta monofoniczna zawiera tylko jeden sygnał odpowiadający obu kanałom, który zrobiony jest poprzecznie, w związku z czym nie ma informacji zapisanej wertykalnie.

Zalety stosowania wkładki monofonicznej do odtwarzania płyt monofonicznych

Jeśli odtwarzasz płytę homofoniczną przy użyciu wkładki stereofonicznej, nie uzyskasz tego samego sygnału w dwóch kanałach z powodu niedoskonałości, takich jak przesłuchy, szumy, błędy fazy, błąd śledzenia, antypoślizg i zniekształcenia. Różnice między kanałami spowodują, że obraz będzie niestabilny i częściowo rozmyty. Do pewnego stopnia jedynie może temu zapobiec przełącznik na mono.

Odtwarzanie tej samej płyty przy użyciu wkładki monofonicznej spowoduje, że wszystkie wymienione powyżej problemy znikną, ponieważ wkładka ta wytwarza tylko jeden sygnał, który jest następnie kierowany do obu kanałów systemu. Zapewni to znacznie mocniejszy i stabilniejszy obraz i pełniejszy dźwięk.

Kolejną wyraźną zaletą stosowania wkładki monofonicznej do odtwarzania płyt monofonicznych jest brak reakcji na ruch pionowy. Oznacza to, że wkładka monofoniczna jest zasadniczo odporna na efekt zaciskania, który pojawia się, gdy igła jest wypychana pionowo w górę w wyjątkowo wąskich odcinkach rowka. Ponadto reakcja na kurz, brud i zużycie zostają znacznie zmniejszone, ponieważ ruchy pionowe nie przekładają się na słyszalny efekt. W konsekwencji uzyskane zostaje czystsze odtwarzanie płyty monofonicznej pozbawione szumów. Efektów tych nie da się osiągnąć jedynie poprzez zastosowanie przełącznika monofonicznego.

Igły

Igły sferyczne były najczęściej stosowaną geometrią począwszy od lat 60. Dlatego też większość płyt z pierwszych 15 lat produkcji płyt z mikrorowkiem odtwarzano za pomocą igły sferycznej. Nie oznacza to jednak, że mono należy odtwarzać przy użyciu igły sferycznej.

Igły o kształcie eliptycznym, jak również te o styku liniowym mogą się okazać bardzo korzystne dla płyt monofonicznych z połowy lat pięćdziesiątych XX wieku i późniejszych (patrz ilustracje po lewej stronie). W szczególności igły o styku liniowym dzięki ich smukłemu kształtowi zapewniają lepszą charakterystykę wysokich częstotliwości. Podobnie też zniekształcenia wynikające z efektu zaciskania, które występuje, gdy igła jest wypychana do góry na wąskich odcinkach rowka w wypadku wysokich częstotliwości, zostają znacznie zredukowane.

Odtwarzanie starej płyty monofonicznej, która zapewne odtwarzana była jedynie przy użyciu 25 µm igły sferycznej, może zostać dokonane przy użyciu igły sferycznej 18 µm w nieużywanym do tej pory obszarze rowka lub, co jeszcze bardziej korzystne przy użyciu igły eliptycznej lub liniowej. Wybór jednego z tych profili diamentowych drastycznie zwiększy zdolność igły do odczytu zapisanych informacji z wydobyciem wszystkich detali i z dużą dokładnością.

Płyta monofoniczna wreszcie wykonana przy użyciu odpowiednio ustawionej stereofonicznej głowicy tnącej nie różni się niczym od wykonanej przy użycia głowicy mono, o ile dostarczany sygnał jest dokładnie taki sam dla obu kanałów. Wybrana igła tnąca powinna również zapewniać wykonanie wystarczająco głębokich i szerokich rowków, aby dostosować płytę do potrzeb tych użytkowników, którzy chcą odtwarzać monofonicznie przy użyciu tradycyjnej sferycznej igły 25 µm.

2M Mono SE to jedyna wkładka monofoniczna, która odtwarza wszystkie istniejące, stare i nowe płyty monofoniczne

Płyty LP z kolekcji The Beatles in Mono zostały, według ukoronowanego nagroda GRAMMY® inżyniera Seana Magee z Abbey Road Studios, wycięte z minimalną szerokością rowka 60 µm. Ten rodzaj rowka pozwala na bezproblemowe stosowanie większości nowoczesnych wkładek monofonicznych. Jednak aby wydobyć jak najwięcej informacji z rowków, idealna będzie igła o styku liniowym, taka jak Fine Line we wkładce MC Cadenza Mono lub Shibata w specjalnie zaprojektowanej wkładce 2M Mono SE.